فاصله

غمت سنگین ترین غم در تمام روزگارم بود

پیاله جای تو عاشق به چشمان خمارم بود

من و تنهایی و جام می و شبهای بی خوابی

سرزانو به جای شانه هایت غمگسارم بود

تو هرشب بامنی اما چرا آغوش من خالی؟!!

همین نابودنت شاید سزاوار وجودم بود...

من و مستی و مینا و شراب ناب شیرازی

فقط خالی کنارم نقش چشمان سیاهت بود

بیا این جام را بشکن تویی مستی تویی هستی

مراویران نمود این فاصله ، وصلت امید روزگارم بود